|
Μετά την
πλασματική όαση ΑΝΔΡΕΑΣ ΚΑΛΛΗ / ΑΠΟΛΛΩΝΑΣ ΓΛΥΚΑΣ 3/10 - 17/10/2014 Φυτώριο Εικαστικής Καλλιέργειας Δημοτικός Κήπος Λευκωσίας |
APOLLONGLYKAS © COPYRIGHT 2021
H όαση ως αναγκαίο κατασκεύασμα
Η περιγραφή μιας πνευματικής πορείας που ξεκινά από την ύπαρξη και καταλήγει στην απώλεια και τη συνειδητοποίηση αυτής. Η άντληση ερεθισμάτων από το πρότερο βίωμα, από καταστάσεις που ο καθένας αξιολογεί ως ζωτικές. Μια πρακτική κοινή, ίσως αναγκαία. Το βίωμα, ως όαση. Το αδιέξοδο που προκύπτει από την πάροδο μιας εξιδανικευμένης κατάστασης κι από την αποκάλυψη της πλασματικής της φύσης, είναι αναπόφευκτο. Όπως αναπόφευκτη είναι και η ύπαρξή της. Επομένως, το ζητούμενο είναι η ανακάλυψη των δυναμικών δράσης και της πορείας εντός του αδιεξόδου∙ πρόκειται για ένα είδος χαρτογράφησης, με το υποκείμενο να έχει το διττό ρόλο του δημιουργού- «περιπλανώμενου».
Το κριτήριο που καθορίζει σε τί συνίσταται η όαση ως βίωμα και σε τί η πλασματική της υπόσταση είναι ξεκάθαρα υποκειμενικό, γεγονός που ανατρέπει το σύνηθες περιεχόμενο του όρου. Δε νοείται πλέον ως τόπος, αλλά ως κατάσταση. Μέσα στα πλαίσια της έκθεσης, εκτυλίσσονται ποικίλα σενάρια και δράσεις, ως εκδοχές της «ημέρας μετά»∙ εξετάζονται «οάσεις», προσωπικά ιδωμένες, οι οποίες πηγάζουν από την ατομική ερμηνεία. Γι’ αυτόν το λόγο, τα έργα δεν αρκούνται στη σκιαγράφηση μιας ιδανικής κατάστασης, αλλά επικεντρώνονται σε ό,τι προκύπτει ως το υπόλειμμα αυτής∙ δεν ενσωματώνουν στοιχεία όπως η ανάμνηση, ο οραματισμός, η περιγραφή, αλλά εστιάζουν στην αμεσότητα του «τώρα» και στις διαφορετικές αποτυπώσεις πρόσληψής του. Κεντρική θέση λαμβάνει η παράμετρος της επαναδιαπραγμάτευσης, τόσο της ίδιας της εμπειρίας, όσο και της διαχείρισής της στο παρόν.
Οι δύο καλλιτέχνες επιλέγουν την ποικιλία των μέσων, υπογραμμίζοντας την υποκειμενικότητα της προσέγγισης τους και το ιδιοσυγκρασιακό της υπόβαθρο. Με αυτόν τον τρόπο, η έκθεση αρθρώνεται πάνω στις αντιθέσεις που δημιουργεί η συνύπαρξη των έργων: κίνηση-στατικότητα, καθαρότητα-φθορά, τάση διαφυγής-εγκλωβισμός. Σε αυτή τη λογική, ο Απόλλωνας Γλύκας παρουσιάζει τρεις κατασκευές και μια σειρά φωτογραφιών μικτής τεχνικής. Εισάγει από τη μια, το καθαρό, δομικό στοιχείο, το οποίο αναιρεί το ρόλο του, καταλύοντας έως και το λόγο ύπαρξής του∙ μια σκάλα που δεν επιτρέπει την ανάβαση, μια κενή βιτρίνα τοποθετημένη σε βάθρο και μια τούρτα κατεστραμμένη. Από την άλλη,
αντιπαραθέτει τη φωτογραφική εικόνα, η οποία αν και συνήθως λειτουργεί ως ντοκουμέντο, εδώ αντιμετωπίζεται ως εύρημα, με εμφανή την εξωγενή παρέμβαση κι αλλοίωση. Το εμπόδιο μπορεί, λοιπόν, να προέρχεται τόσο από έξω, όσο κι από τον ίδιο τον εαυτό. Αναλόγως, οι κατασκευές του Ανδρέα Καλλή έχουν ως γνώρισμα τη μη-λειτουργική «συμβίωση» των μερών τους. Έτσι, αναπτύσσεται ο αυτοπεριορισμός σε βαθμό τέτοιο, ώστε να μοιάζουν καταδικασμένες τελικά σε μια εσωστρέφεια. Όμως, η σειρά επιτοίχιων κατασκευών έρχεται να «διορθώσει» και να θέσει νέους όρους, με μια συμβολοποίηση της διαδικασίας χτισίματος από την αρχή. Η χωρική συμβίωση των έργων εντείνει την αίσθηση μιας κατάστασης υπό διαμόρφωση κι ενός ενδεχόμενου αποτελέσματος, ενώ σηματοδοτεί την έναρξη του ουσιαστικού επαναπροσδιορισμού.
Τι είναι εκείνο που έχει απομείνει μετά από την «Πλασματική Όαση»;
Το κενό, το περίβλημα, η αμηχανία, η ενδοσκόπηση, οι διαδρομές, το εν δυνάμει.
Παυλίνα Κύρκου - Ιστορικός τέχνης
Επιμέλεια : Σάββας Χριστοδουλίδης